Disappearance bij Ballet de Marseille/ICKAmsterdam

DISAPPEARANCE is het tweede deel van het tweeluik APPEARANCE – DISAPPEARANCE. Choreografen Emio Greco en Pieter Scholten beschrijven de voorstelling als een ode aan het verdwijnen.

Waar APPEARANCE ophield gaat DISAPPEARANCE verder. In de voorstelling komen dertien dansers, muziek, projecties, licht, een radiopresentator en kinderstemmen samen in de ether, een tussenruimte waar alles verdwijnt en verschijnt. Het moest een sensorische en intuïtieve beleving worden die start in het donker en, via blauw – rood – geel, uitkomt in het licht, in onbevangenheid en hoop, van een simpel zwart naar een complex wit gat. Lichtontwerper Floriaan Ganzevoort bedacht hiervoor een bewegend lichtobject dat als een dunne zwevende rechthoekige lijn in de lucht van kleur kan veranderen. De kleuren die de delen van de voorstelling markeren worden aangegeven met licht en veranderen het toneelbeeld tijdelijk in een monochrome wereld. De lichamen van de dansers krijgen zo een andere verhouding tot de ruimte, de muziek en de geluiden en tot elkaar. Het lichtobject heeft een tegenhanger in de vorm van lichtbundels, die dezelfde rechthoekige vorm in de lucht tekenen.

Greco en Scholten werkten met de dansers aan de kracht en kwetsbaarheid van intuïtie, naïviteit, urgentie en onbevangenheid. Deze waarden die in onze hedendaagse samenleving meer en meer verdwijnen, worden door de dans omarmd. Als ook zij verdwijnen, wat blijft er dan nog over? De dansers strijden om hun bestaan te verankeren, hoe tijdelijk en tevergeefs dat ook moge zijn.

In deze multidisciplinaire voorstelling creëren projecties een mystiek schimmenrijk van vervlogen bewegingen en (on)grijpbare herinneringen. In de ether gaan dansers de confrontatie aan met bewerkte popsongs van o.a. David Bowie, Björk en Radiohead versneden met elektronische muziek, radio- en kinderstemmen.

Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet in zijn macht kunnen krijgen. (Johannes 1:1-18)